1Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

2‹‹Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin?
Kim konuşmadan durabilir?

3Evet, pek çoklarına sen ders verdin,
Zayıf elleri güçlendirdin,

4Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu,
Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

5Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor,
Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

6Senin güvendiğin Tanrıdan korkun değil mi,
Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

7‹‹Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu,
Nerede doğrular yıkıma uğradı?

8Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler,
Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

9Tanrının soluğuyla yok oluyor,
Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

10Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi,
Dişleri kırıldı genç aslanların.

11Aslan av bulamadığı için yok oluyor,
Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

12‹‹Bir söz gizlice erişti bana,
Fısıltısı kulağıma ulaştı.

13Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde,
İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

14Beni dehşet ve titreme aldı,
Bütün kemiklerimi sarstı.

15Önümden bir ruh geçti,
Tüylerim ürperdi.

16Durdu, ama ne olduğunu seçemedim.
Bir suret duruyordu gözümün önünde,
Çıt çıkmazken bir ses duydum:

17‹Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi?
Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

18Bakın, Tanrı kullarına güvenmez,
Meleklerinde hata bulur da,

19Çamur evlerde oturanlara,
Mayası toprak olanlara,
Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

20Ömürleri sabahtan akşama varmaz,
Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

21İçlerindeki çadır ipleri çekilince,
Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.›