1Eyüp şöyle yanıtladı:

2‹‹Ne zamana dek beni üzecek,
Sözlerinizle ezeceksiniz?

3On kez oldu beni aşağılıyor,
Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

4Yanlış yola sapmışsam,
Bu benim suçum.

5Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor,
Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

6Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,
Beni ağıyla kuşattı.

7‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok,
Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

8Yoluma set çekti, geçemiyorum,
Yollarımı karanlığa boğdu.

9Üzerimden onurumu soydu,
Başımdaki tacı kaldırdı.

10Her yandan yıktı beni, tükendim,
Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

11Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,
Beni hasım sayıyor.

12Orduları üstüme üstüme geliyor,
Bana karşı rampalar yapıyor,
Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

13‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı,
Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

14Akrabalarım uğramaz oldu,
Yakın dostlarım beni unuttu.

15Evimdeki konuklarla hizmetçiler
Beni yabancı sayıyor,
Garip oldum gözlerinde.

16Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor,
Dil döksem bile.

17Soluğum karımı tiksindiriyor,
Kardeşlerim benden iğreniyor.

18Çocuklar bile beni küçümsüyor,
Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

19Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor,
Sevdiklerim yüz çeviriyor.

20Bir deri bir kemiğe döndüm,
Ölümün eşiğine geldim.

21‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın,
Çünkü Tanrının eli vurdu bana.

22Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor,
Etime doymuyorsunuz?

23‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa,
Kitaba geçseydi,

24Demir kalemle, kurşunla
Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

25Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını,
Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

26Derim yok olduktan sonra,
Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.

27Onu kendim göreceğim,
Kendi gözlerimle, başkası değil.
Yüreğim bayılıyor bağrımda!

28Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu için
Onu kovalım› diyorsanız,

29Kılıçtan korkmalısınız,
Çünkü kılıç cezası öfkeli olur,
O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››